Flamingo Island, Zach Lynch

Flamingo Island – Een Privé Paradijs

Het is niet de bedoeling dat je dit nu leest. Ik had niet verwacht dat je dit boek in je handen zou houden. Om eerlijk te zijn, dit alles voelt als een glorieuze vergissing. Zach Lynch ontdekte Flamingo Island vijftien jaar geleden: Ik weet niet meer wanneer ik voor het eerst de drang kreeg om op zoek te gaan naar mijn eigen privé paradijs. De inspiratie kwam misschien van een videospel, een begraven pagina op het internet, of pikante “moderne kunst” in mijn woonplaats San Francisco. Maar wat het ook was, de passie was geboren, en ik had mijn zoektocht.

Geheime Wereld

Toen ik op zoek ging naar deze plek, had ik geen idee dat het zo openbaar zou worden als het nu is. Het was mijn geheime wereld. Mijn eigen ontdekte paradijs. Toen ik Flamingo Eiland voor het eerst tegenkwam, was het een slecht verlichte, wat korrelige en erg lege wereld. Toen de jongens eindelijk aankwamen, was hun glimlach robotachtig… plastisch op zijn best. Maar ze waren enthousiast, net als ik. En het eiland groeide. Sommige jaren groeide het snel. Sommige jaren werd er geen vooruitgang geboekt. Maar nu, vijftien jaar later, ligt Flamingo eiland, mijn zorgvuldig gecreëerde zonovergoten wereld, in uw handen. Dus wees voorzichtig met wie je het vertelt. Flamingo Eiland ligt diep begraven in een wereld van enen en nullen. Een plek die alleen toegankelijk is als je de juiste taal spreekt en de weg weet. Het is absoluut van de kaart. Maar je kunt het vinden, als je weet waar je moet zoeken.
Dus begon ik een universum te creëren, een eiland. Om een eiland te creëren, heb je gereedschap nodig. Gelukkig is de wereld van enen en nullen vol met handelaren die precies het juiste gereedschap hebben om uit het niets kunst te maken. Ik bracht uren door in hun winkels, waar zowel gewone als ongewone artikelen te koop waren. Ik leerde snel welke handelaren de beste waren hadden, wie het meest getalenteerd waren, en wie de beste artikelen verkochten voor het universum dat ik achter mijn ogen zag als ik in slaap viel. Ik kwam herhaaldelijk terug naar deze kooplieden. Ik sprak met sommigen van hen. Ze waren altijd bemoedigend. Zonder de talenten van deze tientallen geweldige mensen zou dit eiland nooit zijn ontstaan. Ik ben ieder van hen zeer dankbaar voor hun tijd en talent.

Kunstenaar

Lange tijd voelde ik me geen kunstenaar, en niets van wat ik deed voelde als kunst. Het licht was verkeerd, de jongens waren glansloos, en het universum voelde somber aan. Ik voelde me als een arrangeur. De dingen in mijn universum waren van mij, maar ik maakte ze niet. Daar had ik het talent niet voor. Maar als ex-fotograaf kende ik het licht beter dan wie dan ook, ik kende poses, ik kende uitdrukkingen… ik kende mensen.
Net als mijn wereld, kwam de technologie uiteindelijk naar Flamingo Island. Ik vond beter licht, ik vond betere kleuren. De nieuwe generatie jongens die meer op hun gemak leken met zichzelf. Toch voelde ik me geen artiest. En ik maakte gemiddeld een paar foto’s per jaar. Toen drong het tot me door: een filmregisseur creëert niet het gebouw waarin de film is opgenomen. Hij manipuleert licht, uitdrukkingen, hoeken en verhaallijnen. Hij kiest de acteurs die zijn verhaal het beste kunnen vertellen. Iemand anders maakt de set, en in dit geval de fotograaf zijn modellen. Dat zou ik kunnen doen. Dat is wat hier gebeurde. Ik regelde een wereld en creëerde personages om die te vullen. Opeens was het allemaal logisch, en ik was vertrokken.
s Nachts, na een lange dag van werkconflicten en oorlogen, viel ik in slaap met visioenen van mijn persoonlijke “ergens anders”. Zonlicht en schaduw die langs muren kruipen. Mijn wereld werd een filmset en ik werd de regisseur. Ik mocht de muren kiezen, het licht, het water… de flamingo. Toen creëerde ik personages die bij mijn interne verhaal pasten. Natuurlijk werd Flamingo eiland een beetje een obsessie. En ‘s ochtends, voordat de slopende dag begon, zat ik achter mijn computer, sprak de juiste taal, en plotseling was ik terug in mijn droomwereld, ondergedompeld in een eilandenketen ergens in een snel uitbreidend universum. Enen en nullen in een uitbarsting van kleuren en glimlachen. Mijn dromen explodeerden in een 3D universum. Ik werd een onzichtbare toeschouwer van de kunst die ik per ongeluk had gecreëerd.

Uniek verhaal

Flamingo Island, als kunstwerk, is mijn eerbetoon aan schoonheid. Aan onze obsessie ermee, aan haar vluchtigheid en aan de schoonheid van de denkbeeldige wereld waarin we allemaal leven (of willen leven) als we onze ogen sluiten. Op de schoonheid van licht, huid, texturen, kleuren en vooral verhalen. Het is mijn eerbetoon aan de verhalen die we elkaar en onszelf vertellen. De juxtapositie van een onzichtbare digitale wereld en een zeer zichtbare echte. Elke foto begon als een verhaal in mijn hoofd. Uit dat verhaal koos ik een cruciaal moment. Vanuit dat moment creëerde ik een personage. En dat personage kwam terecht in een wereld die door anderen was gecreëerd.

Een verhaal

Ik creëerde een wereld met de stukken die ik had gekocht. Langzaam ontwikkelde zich een wereld. Een wereld die ik per ongeluk “Het Zach Lynch Universum” noemde. De wereld mag dan digitaal zijn, maar het verhaal achter elke foto is heel organisch. Toch zijn de verhalen uiteindelijk van jou en hen, niet van mij. Omdat een goede artiest onzichtbaar is. Een goede kunstenaar gaat uit de weg en laat de kunst zijn eigen verhaal vertellen. En Flamingo Island is vooral een verhaal. Een verhaal gecreëerd en gedocumenteerd door een kunstenaar die uiteindelijk zijn eigen paradijs vond. Ik creëerde de wereld waarvan ik niet wist dat ik die zocht. Misschien vertel ik je ooit alle verhalen hier. Maar tot dan, zoek je eigen verhaal. Dat is interessanter.
Misschien word je, net als ik, even meegesleept en denk je dat dit allemaal in onze wereld is gebeurd. Maar dan lijkt er iets vreemds aan de hand. Misschien is een blik wat vreemd, lijkt een kniebuiging niet natuurlijk, of lijken de schaduwen vreemd. Het is schokkend om er steeds aan herinnerd te worden dat deze wereld niet echt is. Misschien koesteren we daarom onze verbeelding. Maar wees voorzichtig. Te veel verbeelding en je vraagt je af of de wereld waarin wij leven in feite een hypergeavanceerde wereld van enen en nullen is, die rust in een kosmische computer op het bureau van een kosmische kunstenaar die leeft in een universum dat veel groter is dan wij ons kunnen voorstellen. Misschien zul je je, net als ik, afvragen of het Wezen dat ons kosmische eiland schiep, heeft betaald voor het licht, en waarom hij zijn schepping Aarde heeft genoemd.

En terwijl ik de foto’s van hun wereld naar de onze breng, herinner ik me hoe mijn eiland 15 jaar geleden begon. Een beetje onhandig, meer dan een beetje donker, en een beetje korrelig. Maar het groeit, en het zal blijven groeien. Flamingo Eiland is nu zo groot geworden dat ik het niet langer geheim kan houden.
Daar heb ik vrede mee.

Dus ga op zoek naar je eigen verhalen.

Zach Lynch

Zach Lynch is een digitale kunstenaar die met zijn hond aan de kust van Lake Tahoe in Californië woont. Bergen, zonlicht, sneeuw en blauw water vormen de inspiratie voor zijn creaties. Als zelfverklaarde “ex-professionele fotograaf” is Zachs fotorealistische werk optimistisch, vaak humoristisch en enigszins satirisch. Elk beeld is een blik in het “Zach Lynch Universum”, een vrolijke plek vol zonlicht, glimlachen en vrienden met verhalen.