La lunga strada di sabbia

La lunga strada di sabbia

Het buitengewoon geïllustreerde boek “La lunga strada di sabbia” is de ongekende documentatie van een reisreportage van de schrijver en latere regisseur Pier Paolo Pasolini en de fotograaf Paolo Di Paolo. De twee mannen zijn nog jong in de zomer van 1959, net 37 en 34 jaar oud, en gaan samen op pad om de Italiaanse zomervakanties te documenteren in opdracht van Arturo Tofanelli, hoofdredacteur van het maandblad Successo en het weekblad Tempo.

De twee, die elkaar nooit eerder hadden ontmoet, reizen zuidwaarts langs de kust van Ventimiglia naar Triëst. Terwijl schrijver Pasolini op zoek is naar een wereld van verloren literaire geesten, wil Di Paolo een Italië laten zien dat naar de toekomst kijkt. De titel “La lunga strada di sabbia”, wat vertaald “De lange weg van zand” betekent, is ook van hem afkomstig. Het zijn precies deze contrasterende benaderingen die deze reisreportage later haar bijzondere betekenis zullen geven als getuige van dit tijdperk.

Unieke inkijk

Dit koffietafelboek is een unieke inkijk in een herontdekt documentair fotoarchief. Het toont op indrukwekkende wijze het veranderende Italië van de late jaren 1950, dat net aan het begin stond van het economische wonder. Maar het land en zijn inwoners zijn nog steeds onzeker en hebben zich nog niet volledig hersteld van de oorlog. Mensen leggen grote afstanden af om een ontspannen vakantie aan zee door te brengen.

Bij het bekijken van de foto’s komen nostalgische gevoelens naar boven. De levendige scènes, die in een rustig freeze frame aan de lezer worden gepresenteerd, nodigen uit om de vele details tot in detail te ontdekken. Alles wordt tastbaar, de mode van die tijd, het dagelijks leven, zelfs de heersende stemming laat zich raden.
Een geweldig werk voor iedereen die geïnteresseerd is in geschiedenis en Italië. In dit teNeues boek La lunga strada di sabbia staan maar liefst 200 zwart-witfoto’s op 256 pagina’s nemen de lezer mee naar een voorbij Italië dat op de drempel staat tussen hoop en vrees, toekomst en verleden.

Paolo Di Paolo

Paolo Di Paolo, geboren op 17 mei 1925 in Larino (Molise), verhuist meteen na de oorlog naar Rome en schrijft zich in voor een studie geschiedenis en filosofie aan de Universiteit La Sapienza. Hij komt in aanraking met de Romeinse kunstscène, in het bijzonder met de kunstenaars van Forma 1, en ontwikkelt zijn interesse in de figuratieve kunst via het fotografische medium.

Zijn debuut als fotograaf vindt plaats als amateur, wat “fotograferen voor zijn plezier” betekent. In 1954 wordt zijn eerste foto gepubliceerd in het culturele weekblad Il Mondo onder leiding van Mario Pannunzio, waarin Di Paolo, tot de sluiting van de krant in 1966, de meest gepubliceerde fotograaf is. Tussen 1954 en 1956 werkt hij samen met La Settimana Incom Illustrata en in dezelfde periode begint hij een langdurige samenwerking met het weekblad Tempo, die duurt tot de opheffing ervan. Talrijke reportages worden getekend met de meest succesvolle journalisten van die tijd.

Als afgezant reist hij naar de Sovjet-Unie, Iran, Japan, de Verenigde Staten en heel Europa. Dankzij de vriendschappen die hij in de film- en kunstwereld heeft opgebouwd, maakt hij privé en exclusieve foto’s van de grootste intellectuelen, kunstenaars, acteurs en regisseurs van die tijd; hij richt zich vooral op het documenteren van de maatschappij en de mensen, waarbij hij verslag doet van de veranderingen van na de oorlog naar de “economische boom”.

Hij sluit zijn fotografische carrière af samen met Irene Brin, een bekende kostuumjournaliste, die zich concentreert op modeopdrachten en jet-set reportages. Met de komst van de televisie en de paparazzi, de sluiting van veel kranten en de roddelpers, besluit Paolo Di Paolo in 1968 om te stoppen met fotograferen en zich te wijden aan zijn studie, als historicus en grafisch ontwerper van uitgaven voor het Arma di Carabinieri Corps.